Vakantie 2015: Wachten op een weergaatje!

Kleurrijke strandhuisjes op het strand van Whitby

Met alle klus-drukte van de afgelopen weken heb ik weinig tijd gehad om te werken aan mijn Engeland–verslag. Maar hier is dan eindelijk een nieuw deel.

Na een bijzondere reis zijn we aangekomen in het Noord-Engelse Whitby. Voor ons een hele prestatie, want we hebben nog nooit een meerdaagse tocht gemaakt. Maar als we in Whitby aanleggen, lijkt het alsof onze mazzel op is. Onze weermazzel, in ieder geval. Het weer wisselt al een week lang elke dag af tussen hele harde wind, of géén wind. Een gelegenheid om met goede wind een langere tocht te varen is nog niet voorbij gekomen...

Eigenlijk wilde ik nog verder door, naar het Noorden, naar Lindisfarne. Maar dat gaat niet lukken, dit jaar. We zijn al blij met een weergaatje van vierentwintig uur, dat ons in de gelegenheid stelt een stukje te zeilen naar een nabijgelegen baai. En zelfs dan moeten we haasten om op tijd weer in Whitby te zijn, want de terugkerende harde wind zit ons op de hielen. Het gaat nog lastig worden om op tijd terug te komen in Nederland. Het enige wat we kunnen doen is afwachten. 

 

Er is veel moois te zien in en om het dorp

We wandelen veel. Er zijn een aantal publieke wandelroutes die langs Yorkshire's ruige kust voeren. Een van die routes gaat naar Robin Hood's Bay, een klein dorp ten zuiden van Whitby. Het is een flink eind wandelen, dus we besluiten lopend heen te gaan en daarna de bus terug te pakken. Het is een schitterende route. Je loopt pal langs de kliffen en je kijkt regelmatig zó de diepte in. We komen een gebouwtje tegen met een enorme misthoorn op het dak. Ik ben blij dat er nu geen mist hangt. Wat zal je toch schrikken als dat ding vlak naast je in een keer afgaat!

 

Een indrukwekkende toeter

Iets verderop staat er een vuurtoren met een vuurtorenwachtershuisje. Het geheel ziet er idyllisch uit. Midden tussen de geurende, bloeiende struiken, hoog uitkijkend over de zee. Het huisje is te huur, als vakantiewoning. Maar op dit moment lijkt er niemand in te zitten. Dat verbaast me. Ik had verwacht dat zo'n unieke plek toch altijd volgeboekt zou zitten. Misschien toch last van de nabijgelegen misthoorn?

Deze is te huur!

Nog weer verderop komen we een afslag van het pad tegen. Nou ja, afslag.... Eigenlijk is het een touw dat de afgrond in verdwijnt. Betreden op eigen risico! Ivo en ik kunnen de verleiding niet weerstaan en klimmen naar beneden. Via allerlei touwen, laddertjes en slingerpaadjes komen we uiteindelijk onderaan de kliffen terecht. Dit paadje is waarschijnlijk bedoeld voor mensen die op zoek zijn naar fossielen of naar Whitby jet, een halfedelsteen die hier in de buurt veel aangetroffen wordt.

Weer en wind laten bijzondere patronen na

We blijven niet te lang beneden. Er is regen voorspeld, dus we willen op tijd bij de bus zijn. Tijdens het laatste stuk wandelen kijken we uit over de baai en kunnen we het dorpje al zien liggen. Vroeger was deze plaats een berucht smokkelaarsnest. Het ging er hard aan toe: huisvrouwen goten vanuit de slaapkamerramen kokend water op nietsvermoedende controleurs. Wij hopen op een iets vriendelijker ontvangst!

Op weg naar Robin Hood's Bay

Het is inmiddels beginnen te sputteren. En dan gaat het gesputter over in een enorme hoosbui. We besluiten te schuilen in een lokale pub. Een échte Engelse pub, met werkelijk overal een dik tapijt. We horen iemand met een Duits accent een biertje bestellen. Een echte Duitser moet het hier in Engeland vast zwaar hebben, met al dat dooie bier, grapt Ivo in het Duits. En zo raken we in gesprek met een Duits echtpaar. De man heeft lange tijd zelf gevaren op een motorboot, maar nu laat zijn gezondheid dit niet meer toe. Hij vindt ons verhaal fantastisch. Het wordt een gezellige avond. Zo gezellig, dat we moeten rennen om de laatste bus te pakken. 

 

Onderweg naar huis breekt een waar noodweer los. Het is begin juni en de zon is nog lang niet onder, maar om ons heen lijkt het wel nacht! We zijn blij dat we in de bus zitten. Is dit nu de zomer van 2015? Dat gaat nog wat worden, met onze terugreis...

Iedere dag houden we nauwlettend de weerberichten in de gaten. Ivo meent een mogelijkheid te zien, maar ik twijfel. Tegen het weekend lijkt de wind iets af te nemen. Maar dat is maar voor even. Anderhalve dag later is er weer een harde wind voorspeld voor het noordelijk deel van de Noordzee. We zouden in het weekend een slag richting het zuiden kunnen maken, om de harde wind te ontlopen. Althans, dat is de theorie. Maar blijft die wind wel netjes daar waar ie voorspeld is? Wat als hij doorschiet naar het zuiden? Wat als wij er alsnog in terechtkomen? 

Op de pier van Whitby staan onderdelen van een oude ankerlier

 

Het is kiezen tussen twee kwaden. Na het weekend zijn de voorspellingen nog minstens een week lang erg slecht. We besluiten het er op te wagen. De avond voor vertrek gaan we nog een laatste keertje uit eten. Echt Engelse pastei, met aardappelpuree en een groot glas echt Engels bier, weer in een echte Engelse pub. Vanaf ons tafeltje kijken we uit op zee. De zee waar wij ons morgen in ons kleine bootje weer op zullen wagen. Ik zou liegen als ik zei dat ik niet zenuwachtig was. 

 

Morgen gaan we weer de zee op...

De volgende ochtend slapen we uit, doen we de laatste boodschappen en wachten we tot het water hoog genoeg is om door de brug te gaan. In de namiddag motoren we naar buiten. Als we buiten de pieren komen hijsen we vrijwel meteen de zeilen en klappen we de motor in, want er staat een flinke golfslag. De terugreis is begonnen.

Wordt vervolgd...

Na twee weken zeggen we Whitby weer gedag