In
je eentje een zeilboot huren? Afgelopen weekend heb ik het gedaan!
Een leuke, bijzondere en zeer leerzame ervaring. Bij deze het
(eerlijke) verslag...
Alle begin is moeilijk
Met
klamme handjes loop ik de steiger op. Achteraan, aan het eind, daar
moet ze liggen. De Black Swan is niet groter dan een
gemiddelde roeiboot. Maar als je nog nooit in je eentje
gevaren hebt, is zelfs dat al meer dan groot genoeg. Ik begin me af
te vragen waarom ik dit nu ook alweer zo graag wilde...
Ik
heb Drascombes altijd al al schattige bootjes gevonden. Het ultieme
simpele zeilen. Er wordt veel mee op het Wad gevaren, maar ze worden
ook verhuurd op meer beschutte plekken, zoals het Lauwersmeer.
In mijn eentje met zo'n bootje een beetje rondscharrelen op klein
water, dat leek me nou een superleuk avontuur.
de Black Swan |
Maar
ook leerzaam. Wij varen altijd met zijn tweeën, mijn vriend en ik.
Mijn vriend is degene met meer zeilervaring. En dat merk je in de
rolverdeling. Uiteraard stel ik me actief op en denk ik zoveel
mogelijk mee. Maar in de praktijk blijkt toch vaak dat hij de
beslissingen neemt. Dat bij een verschil in meningen, ik erop
vertrouw dat hij het wel weten zal. En dat ik lastige dingen zoals
aanleggen met de motor vaak aan hem overlaat. Als ik in mijn eentje
ben moet ik die dingen wel zelf doen. Ik hoop dat deze ervaring me
zal doen groeien als zeilster.
Dus
boekte ik een bootje en nu sta ik hier. Ik kan niet meer terug..
Geduldig
wordt me uitgelegd hoe alles werkt. De motor, de zeilen, de stok die
ik achterin de boot moet steken om het achterste zeil te kunnen
voeren, de werking van het zwaard en het roer dat omhoog moet wanneer
het ondiep wordt. Allemaal dingen waar ik zelf aan denken zal moeten.
En
dan is ze van mij...
Het kajuitje is echt piepklein. Met mijn 1,65 pas ik maar net op het bankje |
Ik
start de motor. Met de hulp van de verhuurder probeer ik de boot uit
haar box te wurmen. Dat gaat nog niet zo makkelijk. Midden in alle
hectiek kapt de motor er ook nog eens mee. Te weinig gas. Zenuwachtig
start ik hem opnieuw, dit keer houd ik er iets meer gas op. Het kost
wat moeite om de andere boten te ontwijken, maar het lukt me om
heelhuids de haven uit te varen. Ik ben weg!
Op
zich staat er genoeg wind, maar ik besluit het voor vandaag bij
motoren te houden. Eerst maar eens wennen aan de boot. En vooral:
wennen aan het feit dat ik alles in mijn eentje moet doen. Het
afvaren is gelukt, maar hoe ga ik de boot straks weer aanleggen? Er
zijn twee eilandjes waar ik zou kunnen liggen. Het eerste is te druk.
Er zijn wel plekken vrij, maar die zijn iets te hoog gegrepen voor
mijn huidige aanleg-skills.
Bij
het tweede eilandje heb ik meer geluk, er is zowaar een lang stukje
kade vrij. Ik houd redelijk wat gas op de motor, bang dat hij anders
opnieuw afslaat. Dat maakt het aanleggen lastig. Maar gelukkig zijn
er twee dames zo vriendelijk om een lijntje aan te pakken. Even later
lig ik vast. Hoera!
Babystapjes
Opluchting
maakt zich van mij meester. Hier lig ik dan, met mijn kleine bootje
aan een mooie Marrekrite steiger. Helemaal zelf naartoe gevaren. Best
cool, zo in mijn eentje. In de luwte van de bomen oefen ik alvast met
het opzetten van de druil, het achterste zeiltje. Ik neem me voor om
morgen de fok en de druil erbij op te zetten, kijken hoe dat gaat.
Het grootzeil bewaar ik voor overmorgen. Het zijn babystapjes die ik
neem. Maar ik voel me er comfortabel bij en dat is waar het om gaat.
Ik
raak aan de praat met andere mensen. Ze vinden het best stoer wat ik
doe, varen in mijn eentje. Ik krijg allerlei tips. Naast me ligt nóg
een solo varende dame. Alleen vaart zij geen kleine Drascombe, maar
een enorme platbodem. Stoer!
De eerste avond geniet ik van de rust op het eilandje |
Mijn
boot ligt nogal op een ongunstig plekje om weg te varen, dus ik
besluit haar te verleggen. Dat verleggen geeft op de een of andere
manier rust. Goed zeemanschap betekent niet alleen dat je lastige
situaties het hoofd kan bieden. Het betekent ook dat je met een goede
voorbereiding ervoor zorgt dat die situaties zich in de eerste plaats
niet voor zullen doen. Door de boot te verleggen heb ik al goed
zeemanschap getoond, nog voordat ik het water op ga. En het verleggen
van de boot kostte geen enkele moeite. De Black Swan is
een prima handelbare boot. Ik begin langzaam te geloven dat het wel
goed gaat komen, met die boot en mij.
Aan de overkant van het meer grazen wilde paarden |
Met
wat hulp van een aardige buurman vaar ik weg. Dat gaat alweer wat
makkelijker dan gisteren. Eenmaal op open water is het tijd om de
zeiltjes te zetten. Binnen no time staan de fok en druil erbij. Wat
een handzame boot is dit! Helaas zijn de fok en de druil met deze
wind niet genoeg om vooruit te komen. Motorzeilend kruis ik op
richting noorden. In het begin zijn mijn manoeuvres nogal onhandig.
Als ik probeer zonder motor te varen verlies ik steeds snelheid en
roerdruk. Dan dobber ik alle kanten op. Ook lukt het overstag gaan
mij een paar keer niet omdat ik gewoon te weinig vaart heb om de boot
door de wind te krijgen. Maar langzaamaan gaat het beter. Ik vaar in
ieder geval alweer een stuk meer ontspannen rond dan ik gisteren
deed.
Lang
blijf ik niet op het water. Ik wil een van de eerste zijn bij de
eilandjes, dan kan ik tenminste fatsoenlijk aanleggen. Een
verstandige keuze, zo blijkt, want om twee uur in de middag is het
drukke eilandje van gisteren een stuk rustiger. Ondieptes maken het
aanvaren van dit haventje wel een hoop lastiger. Met het roer omhoog,
sturend op de motor, maak ik enkele rondjes om het eiland, voor ik
uiteindelijk echt aanleg. Dat aanleggen gaat ook weer wat onhandig,
maar behalve mijn gekwetste ego is er verder niets kapot. Even later
komt er een stel bekenden binnen, mijn buurman en buurvrouw van het
vorige eilandje. Ze hebben me zien zeilen.
Het echte werk?
Een
beetje motorzeilen is leuk, maar ik wil natuurlijk ook eens echt
zeilen. Liggend aan de kant oefen ik 'droog' met het zetten van het
grootzeil. Ook dat gaat ontzettend gemakkelijk.
Morgen
heb ik een opstapper. Mijn moeder vaart een dagje mee. Zij heeft
vrijwel geen zeilervaring, dus ik ben nog steeds de meest ervaren
persoon aan boord en ik zal alle beslissingen moeten nemen. Maar het
betekent wel een extra set handjes erbij. Ben benieuwd hoe dat morgen
zal gaan....
Een mooie zomeravond aan het water |
De
volgende ochtend wil ik vroeg vertrekken. Op naar het haventje waar
ik met mijn ouders heb afgesproken. Na mijn aankomst op het eilandje
zijn er nog veel meer boten komen liggen. Voor mij een klassieke
platbodem, achter mij twee grote polyester jachten. Ik vraag mij af
hoe die grote boten hier in dit ondiepe haventje liggen kunnen.
Allemaal een intrekbare kiel?
Op
de motor wegvaren wordt wel lastig zo, dus ik besluit het anders aan
te pakken. Ik laat de motor in zijn vrij lopen en maak het landvast
vooraan alvast los. Daarna duw ik me af met een van de roeispanen van
de boot, net zolang tot ik in de gewenste richting lig. Daarna gaat
het achterste landvast los, de motor in zijn vooruit en vaar ik
keurig weg.
Als
ik even later aankom bij het andere haventje pas ik dezelfde truc
toe. Niet op de motor aanleggen, maar de motor in zijn vrij zetten en
met handen en voeten de boot op haar plek manoeuvreren. Af en toe een
klapje vooruit, als ik stil kom te liggen voor de plek waar ik wezen
wil. Dat is weer het nadeel van zo'n lichte boot. Je kan met de motor
in zijn vrij geen gebruik maken van de vaart die de boot nog heeft,
om zo rustig aan te leggen. Als ik de motor in zijn vrij zet ligt ze
vrijwel meteen stil. Toch lukt het me om netjes aan te leggen, in een
kleine box. Helaas is er in alle vroegte nog niemand aanwezig die van
dit kunststukje getuige kan zijn....
Een
half uurtje later is mijn moeder opgestapt en varen we weer weg. Zul
je net zien, nu zijn er wel mensen in de haven en gaat het wegvaren
weer een stuk onhandiger. Gelukkig weet ik alle obstakels net te
vermijden. Er staat helaas nog geen wind, dus eerst maar eens een
stukje op de motor. We leggen netjes langszij aan bij jachthaven
Lauwersoog en maken een wandelingetje over de dijk. Aan de andere
kant is de Waddenzee. De eerste keer dit jaar dat ik zout water zie.
Achter de dijk bij Lauwersoog is een bewaarplaats voor vaargeultonnen |
We zeilen!
Een
uurtje later maken we de boot weer los. Er staat nu iets meer wind.
Zou het genoeg zijn? Terwijl mijn moeder stuurt rits ik de
minizeiltjes los. En warempel, daar gaat ze. De motor gaat uit en
ineens verandert de motorsloep waar ik de afgelopen dagen mee heb
rondgevaren in een elegant zeilscheepje. Prachtig. Met ruime wind
varen we terug naar het eerste eilandje. In de bocht van het
Lauwersmeer kunnen we zelfs heel even melkmeisje varen. Babystapjes,
maar ik ben best trots op mezelf.
Lang
duurt dat gevoel niet. Ervaren zeilers weten dat er altijd wel iets
is dat in de soep loopt, iets waar je snel een oplossing op moet
verzinnen. Deze tocht is hierop geen uitzondering.
Melkmeisje! |
Als
de zeilen weer naar beneden gaan, trekt de motor ineens heel erg naar
bakboord. Zo kunnen we nauwelijks sturen. In eerste instantie hebben
we geen idee waardoor dat komt. Maar met een zeilbandje zet ik de
motor vast aan een kikkertje aan stuurboord. Zo kunnen we tenminste
weer recht varen. Improviseren! Even later ontdekt mijn moeder de
oorzaak. De val van de druil is bij het strijken achter de motor vast
gaan zitten en trekt zo de hele boel scheef.
We
halen de lijn weg, maar daarmee zijn onze problemen niet opgelost. De
motor blijkt in de war, er staat veel te veel gas op. Zelfs als ik de
gashendel vrijwel helemaal dicht draai blijft hij loeien als een gek.
Zo kunnen we niet aanleggen bij het eilandje, dus ik besluit terug te
varen naar de haven van de verhuurder. Daar hebben we uiteraard
hetzelfde probleem, maar uiteindelijk moeten we daar toch aanleggen.
Als we het eilandje overslaan is dat in elk geval een riskante aanleg
minder. Maar net als we weer het meer op willen varen krijg ik een
ingeving. Heeft al dat geduw en getrek de choke misschien iets te ver
open gezet? Ik druk de choke weer ietsjes dicht en ja hoor, de motor
stopt meteen met grommen.
Even
later leggen we alsnog aan bij het eiland, waar we van onze lunch
genieten. Met een tevreden gevoel. Achteraf had ik het kunnen weten.
Het onderdeel 'lekker zeilen' was nog het makkelijkst van het hele
examen. Het onderdeel 'improviseren en beslissingen nemen' hoort er
echter ook bij. Ook voor dit stuk zijn we meer dan geslaagd, vind ik
zelf. Wat ik dan nog niet weet, is dat het allerzwaarste onderdeel
nog komen moet...
Dit Waarscheepje voer op de zeilen weg. Netjes gedaan! |
De echte test...
Het
is het laatste weekend van juli en heel Nederland moppert over het
regenachtige weer. Hier op het Lauwersmeer heb ik echter twee
schitterende, zonnige dagen gehad. Volgens Windfinder zal het ook
vandaag kalm blijven. Hoogstens dertien knopen wind, met uitschieters
naar veertien knopen. Als we wegvaren is het nog steeds warm en
zonnig. In de verte horen we het gerommel van een onweersbui. Dat
onweer zit hoog in de lucht, dus het lijkt vooralsnog geen
bedreiging.
De
zeiltjes gaan weer omhoog. Relaxed beginnen we aan het laatste stuk
zeilen van vandaag. De boot begint wat harder te lopen. Leuk, een
beetje wind, lekker zeilen! Maar dan gaat de boot harder. En schever.
En dan nog schever...
De
Drascombe heeft alleen een zwaard, geen kiel. Er is geen
contragewicht om de boot in evenwicht te houden. Als zo'n
zwaardbootje genoeg scheef gaat, slaat ze gewoon om. En dat is nog
niet alles. Het water dat in de kuip terecht komt als je scheef gaat,
loopt er niet zomaar weer uit. Dat moet je eruit hozen. En als dat
niet snel genoeg lukt heb je een probleem. Ik vind dat scheef gaan
dan ook helemaal niet fijn en ik laat de grootschoot vrijwel
onmiddellijk vieren. Dat levert meteen een heftig klapperend zeil op.
Maar als ik de grootschoot ook maar een beetje aantrek gaat de boot
vrijwel meteen weer scheef.
Het
besluit is snel genomen. Weg met de zeilen. Zo snel mogelijk terug
naar de haven, een dikke mijl verderop. Binnenlopen voordat de golven
zich op kunnen bouwen. Nu zitten we aan lagerwal, niet de goede plek
om te zijn met een hoop wind. Ik laat mijn moeder het roer nemen,
strijk de zeilen en start de motor. Volle kracht vooruit! Gelukkig
neemt de wind met een kwartiertje alweer af en zetten de golven niet
door.
Achteraf had ik misschien de druil beter kunnen laten staan |
Achteraf
denk ik: dit had ik aan moeten zien komen. Ik heb een zonnig weekend
gehad, maar om mij heen waren wel voortdurend regenbuien. Regenbuien
brengen soms rare winden met zich mee, die zich niet altijd even goed
door weermodellen voorspellen laten. Ook had ik achteraf misschien
beter het fokje en de druil kunnen laten staan. Dat had ervoor
gezorgd dat we wat stabieler op de golven gelegen hadden, ook als die
wel groter waren geworden.
Maar
dat is wijsheid achteraf (en een les voor de volgende keer!). Deze
ervaring heeft de tocht wel extra leerzaam gemaakt. Juist tijdens dit
soort situaties kom je jezelf tegen. Het is geruststellend om te
weten dat ik niet in paniek ben geraakt. Ik heb snel een beslissing
genomen en vrijwel onmiddellijk gehandeld. Dat maakt dat ik me voor
dit onderdeel toch als geslaagd beschouw, al zal het deelcijfer hier
niet al te hoog zijn. En ook mijn moeder heeft de test prima
doorstaan. Zij is geen moment in paniek geweest, tijdens een toch wel
angstige situatie. Hulde!
Aanleggen, een koekje?
We
hebben het gered. Nu alleen nog 'even' heelhuids aanleggen in de
haven. De laatste horde. Het lijkt wel een soort wetmatigheid: Hoe
meer mensen op de steiger, des te slechter mijn aanlegkunsten. En nu
staan er een boel mensen op de steiger. Een schoonheidsprijs verdient
het allemaal niet, maar naar een hoop geduw en getrek lig ik dan
eindelijk vast. De verhuurder vraagt mij waarom ik toch altijd zoveel
gas erop heb, als ik een haven binnen vaar. Hij krijgt er bijna een
hartverzakking van! Ja, ik doe zelf ook het liefst rustig aan. Maar
als ik het gas te ver terug doe, slaat dan niet de motor af?
Dat
blijkt de grootste misvatting van het hele weekend te zijn. Als de
motor eenmaal warm is, blijft hij zelfs met een heel klein beetje gas
nog lopen. Dat is niet genoeg voor een zware boot als Doordraijer.
Dus zelf hebben we er
altijd meer gas op. Maar een licht bootje als deze is ook met een
heel klein beetje gas nog prima aan te leggen. Juist daardoor heb je
veel meer tijd en wordt het zo makkelijk dat bijna iedereen het kan.
Al die aanlegperikelen, allemaal voor niks! Ik voel me wel een beetje
een sukkel, nu. Ook een les voor de volgende keer...
Een
half uur later zitten we tevreden aan de kibbeling. Ik voel me
voldaan. Hetzelfde voldane gevoel dat ik heb na een zware oversteek.
Dit was dan wel geen grote oversteek, maar uitdagend was het zeker.
En wat heb ik veel geleerd. Wat dat betreft zijn mijn verwachtingen
meer dan uitgekomen. Ik heb het idee dat ik in die tweeënhalve dag
gegroeid ben, als zeiler. En ik weet nu al dat ik dit volgend jaar
weer ga doen. Want ik ben nog lang niet klaar!
Ik
ben niet aan 'echt' solozeilen toe gekomen. Dat ga ik de volgende
keer doen. Meteen die zeilen omhoog en de motor uit. Ik weet nu zeker
dat ik dat kan, met deze boot...
Volgende
week post ik een blog over de vele lessen die ik geleerd heb tijdens
deze eerste solotocht.
Stoer scheepje! |
Top mooi zo door gaan Als je het allemaal zelf kan heb je er veel plezier van.
BeantwoordenVerwijderenDank je! Ja, ik vind het heel erg leuk om het zo te doen. Ik kijk al uit naar de volgende keer...
VerwijderenMooi verhaal en heel erg herkenbaar, chapeau!
BeantwoordenVerwijderenDank je :)
VerwijderenLeuk hoor! Ik heb (met mijn vriendin) afgelopen weekend met een bootje van WaddenInZicht op het Wad gevaren. inderdaad, met laag water onder Ameland langs (en ingesloten door een groep van ik denk wel 250 kwebbelende wadlopers!). Overnacht bij het Rif. Stukje gelopen met het bootje aan de hand. Ik wil het zeker ook eens solo gaan zeilen. Wat gaat dat makkelijk en licht allemaal als je, zoals ik, een Vollenhovense Bol gewend bent! Ik heb ervan genoten. Net als van het lezen van je leuke blog. Succes met zeilen!
BeantwoordenVerwijderen